BABA, NUK PO TË SHOH!

Një familje e lumtur jetonte në një shtëpi në periferinë e qytetit . . .

Një natë zjarri e përfshiu kuzhinën dhe derisa përhapej flaka me shpejtësi, prindërit dhe fëmijët dolën nga shtëpia. Papritmas, nga paniku i frikës zbuluan se në mesin e tyre mungon fëmiu më i vogël pesëvjeçar. Por, ai i frikësuar nga zjarri dhe i hutuar nga tymi i dendur, ishte ngjitur në katin e sipërm të shtëpisë.

Çfarë të bëjnë? Babai dhe nëna ishin të hutuar me shikimin pa shpresë, ndërsa dy motrat bërtitnin. Të hyjnë në shtëpi ishte e pamundur, ndërsa zjarrfikësit ende nuk kishin arritur.

Papritmas, lart nën kulmin e shtëpisë u hap dritarja. Fëmiu filloi të bërtas: “Baba, baba!” Babai u afrua dhe me zë të lartë tha: “Kërce, biri im!”

Fëmiu para vetit shihte vetëm zjarrin dhe tymin e dendur, por kur dëgjoi zërin e babit, tha: “Baba, unë nuk po të shoh . . .”

Babai bërtiti: “Unë po të shoh ty, kërce!” Fëmiu kërceu nga lart gjallë e shëndosh në përqafimin e fuqishëm të babait.

Tregimi potencon uzdanë (shpresën) që duhet të ketë lutja jonë. Fëmiu në dritaren e shtëpisë e cila kaplohet nga flaka është pamja e besimtarit para Zotit. Kur gjindet në rrezik, ai mund të dëgjojë sesi i drejtohet Zoti: “Mbështetu tek Unë, hudhu në duart e Mia.”

Besimtari shpesh në frikë përgjigjet: “Por, unë nuk po të shoh . . .” Ecja jonë në këtë botë është e errësuar, por Zoti gjithmonë na sheh, e kjo është më e rëndësishme. Zoti nuk na lë asnjëherë, për asnjë moment. Ai është pranë nesh edhe atëherë kur ne nuk jemi të vetëdijshëm.

Zëri i Tij është i përhershëm:

            “E kur robët e Mi të pyesin ty për Mua, Unë jam afër, i përgjigjem lutjes kur lutësi më lutet, pra për të qenë ata drejt të udhëzuar, le të më përgjigjen ata Mua dhe le të më besojnë Mua.”

(El – Bekare, 186)

Ah, sa pamje e bukur është kur besimtari i përulur me modesti i ngrit duart lart kah qielli duke ju lutur Allahut xh.sh.

Përktheu dhe përshtati:

Prim.dr.med.sc. Ali F. Iljazi