KUPTIMI I ËNDRRËS

Njënjerikishteparëëndërr duke ikurngaluani.Njeriu u ngjitnënjëpemëdhe u ulnënjëdegë. Dukeshikuarposhtë e pa luanin duke e pritur. Pastajvërejtidyminjtëmëdhenj duke e brejturdegënkuishteulur. Njëri mi ishte i zi e tjetri i bardhë.Dukejsikurdegasëshpejti do tëbienëtokë. Njeriu i frikësuarpërsërishikoiposhtëdhe pa njëgjarpërtëzi me gojëtëhapurdheiudukqë do tëbienëtë. Shikoimbidhe pa njëdegëtëhollë me hojemjalti.Pikat e mjaltitpikoninngahojet.Filloitëshijojësëparinjëpikëmjalti i cilliishte i shumë i ëmbël.Pastajfilloi ta shijojëedhemëtepërsaqëhumbinëëmbëlsirën e mjaltit.Kështuharroiedheminjët, gjarprindheluanin.

Posa u zgjuangagjumishkoitenjë i urtëqët’iakomentojëëndrrën.

Ai i tha: – Luaninqë e keparëështëvdekja. Vazhdimishttëpërcjelldhevjen pas teje.Dyminjtë, i bardhidhe i ziuparaqesinditëndhenatën. Ata rrotullohennjëri pas tjetrit duke ngrënëkohëntëndedhe ta afrojnëvdekjen. Gjarpri i zi me gojëtëhapurështëvarriqëtë pret. Hojet e mjaltitjanëkjobotë, ndërsamjalti i ëmbëlështëkënaqësia e kësajbote. Ne dëshirojmë ta shijojmëëmbëlsirënekënaqësivetëkësajbotësamëshumë. Por, ndërkohëhumbasimnëkëtokënaqësi, kështuqëharrojmëkohëntonë, vdekjendhefundintonë.